“- Czego brakuje ci do pełni szczęścia? - Takiego wewnętrznego spokoju. Uciszenia myśli, wyłączenia się. Umiejętności nie przejmowania się wszystkim. Odpuszczenia sobie niektórych rzeczy i ludzi. Brakuje mi w życiu takiego stanu, w którym mogłabym usiąść i nie myśleć o niczym, niczym się nie martwić. Przestać zastanawiać się, co, gdzie, jak, na kiedy. Czasami mam wrażenie, że wszystko w moim życiu jest terminowe, że cokolwiek bym nie robiła, dokądkolwiek bym nie poszła, za każdym razem zabieram ze sobą zegar, który tyka gdzieś z tyłu głowy. To strasznie męczące. ”
“Świat coraz intensywniej pokazuje młodym ludziom, że nie warto być dobrym, że to się nie opłaca. Pokazuje im to w bardzo brutalny sposób, bo zazwyczaj wrażliwe jednostki, które mają łagodną i empatyczną naturę, zostają wykorzystane w tak podły sposób, że faktycznie - w końcu stwierdzają, że nie warto, że tak się nie da żyć, że nie można być ciągle - mówiąc kolokwialnie - "robionym w *uja". W konsekwencji i te osoby na tym tracą i świat. Te osoby - bo muszą żyć, udając kogoś innego niż są, tylko po to, żeby przetrwać. Chowają gdzieś głęboko swoją wrażliwość i delikatność w obyciu z innymi istotami, czując się - lekko mówiąc - mało komfortowo. Bo one po prostu nie chcą tak się zachowywać, jak narzuca im społeczeństwo, a nie wszyscy przecież mają odwagę tym regułom się przeciwstawić. Później wyrastają na zupełnie zagubionych ludzi, którzy czują niesprawiedliwość całym sobą, czując jednocześnie ogarniającą ich bezsilność w działaniu przeciwko powszechnie panującym zasadom. I świat na tym traci. Bo gdyby inni nie zniszczyli tych młodych marzeń, wrażliwych serc, szlachentnych czynów, gdyby nie wyśmiewali wrażliwych duszy i tego intensywnego współodczuwania - te osoby wyrosłyby na wspaniałych ludzi, którzy stanowiliby fundament naszego społeczeństwa. Nie musieliby się błąkać po zakamarkach własnej bezsenności. Ukrywać w czterech ścianach, czy szukać podobnych ludzi do siebie, z lepszym czy gorszym skutkiem. Świat by na tym zyskał, bo byłby budowany sercem, a nie cementem zasad, które i tak przez niewielu są rozumiane i spalinami pogoni, za tym, co jest zupełnie nieistotne. Niech ci, którzy nie potrafią czynić dobra, pozwolą to robić, tym, którzy doskonale wiedzą jak się to robi. Niech ludzie którzy nie potrafią kochać, staną z boku i patrzą w milczeniu jak daje się miłość. Bo przecież łatwo jest wszystko wyśmiać, zniszczyć, zdeptać, zgnębić. Trudniej pocieszyć, podać rękę, zbudować coś pięknego, kogoś uratować. A może się tak zdarzyć, że świat obudzi się tak późno, że już nie będzie czego i kogo ratować.”
